
W 1938 roku mgr Jan Jasiński skodyfikował i opracował zasady palanta na potrzeby rozgrywek sportowych. W latach 1957 – 61 istniał Polski Związek Piłki Palantowej był to jedyny związek sportowy poświęcony tradycyjnej Polskiej grze.
Zasady: Celem gry jest zdobycie jak największej liczby punktów. Punkty można zdobywać jedynie z królestwa poprzez wybicie piłki i przebiegnięcie dystansu z królestwa do mety i z powrotem (po własnym podbiciu). Drużyna, która przebywa na Polu stara się jak najszybciej zdobyć królestwo poprzez skucie gracza z drużyny przeciwnej, trzykrotny chwyt piłki jednorącz przez jednego gracza (świeca, kampa), lub „wygłodzenie” przeciwników. Skucia dokonuje gracz na polu, który trafi piłką gracza biegnącego do mety. Gracz decydujący się na kucie może wykonać dwa kroki po chwycie piłki i musi kuć nie później niż po upływie dwóch sekund od chwytu piłki. Drużyna grająca na polu zamiast kuć przeciwników może zdecydować się na szybkie oddawanie piłki na królestwo co przerywa biegi graczy z królestwa w ten sposób może uniemożliwić kolejne wybijanie piłki (gracz będący następny w kolejce do wybicia nie zdąży wrócić na królestwo) w takiej sytuacji dochodzi do „wygłodzenia” drużyny z królestwa.
Najdynamiczniejszy element rozgrywki następuje po skuciu. Drużyna skutego gracza ma szanse na odkucie, w tym celu skuty gracz jak najszybciej odrzuca piłkę (która przed chwilą został trafiony) w kierunku królestwa gdzie przebywa jego drużyna. W czasie bezpośrednio po udanym kuciu drużyna z pola biegnie jak najszybciej, aby zająć królestwo, gdy piłka odrzucona przez skutego gracz wyprzedzi graczy z pola i dotrze do rąk graczy opuszczających królestwo może dojść do odkucia, czyli trafienia piłka któregokolwiek z graczy z drużyny biegnącej z pola na królestwo.